کد مطلب:134095 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:124
پیک حسین سرسختی نشان می دهد
از حوادث برجسته ای كه در طول نهضت انجام شد و نشانه ی عظمت روح و شهامت خاص یاران حسین (ع) است واقعه ی عبداللَّه بن یقطر است، حسین بن علی (ع) پیش از آنكه «به حسب ظاهر» از شهادت مسلم آگاه گردد نامه ای در بین راه برای مردم كوفه نوشت و در آنجا آنان را از حركت خویش بسوی دیارشان آگاه ساخت و از آنها خواست كه برای حمایت از وی آماده گردند، این نامه را به دست یك آزادمرد شیردل به نام عبداللَّه بن یقطر
داد تا برای كوفیان ببرد.
پیك حسین (ع) بسوی كوفه حركت نمود، اما متأسفانه پیش از آنكه به مقصد برسد مأمورین زاده ی زیاد كه سخت راهها را تحت نظر داشتند او را بازداشت كردند عبداللَّه پیش از آنكه از او بازجوئی بدنی به عمل آید نامه ی حسین را آنچنان پاره كرد و قطعه قطعه نمود كه مورد استفاده ی حكومت قرار نگیرد، ولی پس از آن دستهای او را بستند و وی را نزد زاده ی زیاد بردند، آن ناپاك بی اصالت به او گفت تو كیستی و در اینجا چه می كنی؟ عبداللَّه گفت من یك تن از شیعیان امیرالمؤمنین علی بن ابیطالب و فرزند او حسینم، استاندار كوفه گفت: نامه ای كه با تو بود چرا پاره كردی؟!
پاسخ داد برای آنكه به دست تو نیفتد و تو ندانی كه در آن چه نگاشته اند، ابن زیاد گفت: نامه از چه كسی و برای چه كسانی بود؟ گفت نویسنده ی نامه حسین (ع) بود و برای مردم كوفه نوشته بود. عبیداللَّه گفت آنهای كه حسین برای آنان نامه نوشت كیانند؟ گفت نام آنها را نمی دانم استاندار كوفه گفت: باید نام آن كسان را برشمری و بر علی و فرزندانش حسن و حسین لعن نمائی در غیراینصورت می گویم تا تنت را با شمشیر قطعه قطعه سازند.
پیك حسین (ع) در پاسخ گفت: اسامی كسانی كه امام به آنها نامه نوشته نخواهم گفت و اما لعن آنچه بخواهی می كنم با شنیدن این پاسخ فرزند زیاد شاد شد و دستور داد مردم در مسجد جمع شوند آنگاه علی بن یقطر
را به مسجد بردند، و بر بالای منبر نشست، ولی بر خلاف تصور عبداللَّه زبان به مدح و ثنای پیغمبر و خاندان عزیزش به خصوص علی بن ابیطالب و فرزندانش گشود آنگاه عبیداللَّه و پدر او را سخت مورد لعن قرار داده و به یزید و معاویه و خاندان بنی امیه هم لعنت فرستاد، سپس گفت ای مردم من پیك حسین (ع) بسوی شما هستم و از آن بزرگوار در «بطن رمه» جدا گشتم بدانید آن حضرت بسوی شما در حركت است، او را اجابت كنید و برای نصرت وی آماده گردید».
و به این ترتیب علی بن یقطر آن انسان با شهامت و شجاع مأموریت خویش را بخوبی انجام داد و پیام حسین (ع) را به مردم كوفه ابلاغ نمود ولی فرزند زیاد از عمل بزرگ و خداپسندانه ی او بسیار خشمگین گشت و دستور داد آن مرد خدای را از پشت بام دارالاماره! دست بسته به زمین پرتاب كردند و در نتیجه آن عنصر فضیلت با وضع فجیع و دلخراشی جان داد و نام گرامی او در شمار یاران شهید حسین (ع) با افتخار ثبت گردید.
داد تا برای كوفیان ببرد.
پیك حسین (ع) بسوی كوفه حركت نمود، اما متأسفانه پیش از آنكه به مقصد برسد مأمورین زاده ی زیاد كه سخت راهها را تحت نظر داشتند او را بازداشت كردند عبداللَّه پیش از آنكه از او بازجوئی بدنی به عمل آید نامه ی حسین را آنچنان پاره كرد و قطعه قطعه نمود كه مورد استفاده ی حكومت قرار نگیرد، ولی پس از آن دستهای او را بستند و وی را نزد زاده ی زیاد بردند، آن ناپاك بی اصالت به او گفت تو كیستی و در اینجا چه می كنی؟ عبداللَّه گفت من یك تن از شیعیان امیرالمؤمنین علی بن ابیطالب و فرزند او حسینم، استاندار كوفه گفت: نامه ای كه با تو بود چرا پاره كردی؟!
پاسخ داد برای آنكه به دست تو نیفتد و تو ندانی كه در آن چه نگاشته اند، ابن زیاد گفت: نامه از چه كسی و برای چه كسانی بود؟ گفت نویسنده ی نامه حسین (ع) بود و برای مردم كوفه نوشته بود. عبیداللَّه گفت آنهای كه حسین برای آنان نامه نوشت كیانند؟ گفت نام آنها را نمی دانم استاندار كوفه گفت: باید نام آن كسان را برشمری و بر علی و فرزندانش حسن و حسین لعن نمائی در غیراینصورت می گویم تا تنت را با شمشیر قطعه قطعه سازند.
پیك حسین (ع) در پاسخ گفت: اسامی كسانی كه امام به آنها نامه نوشته نخواهم گفت و اما لعن آنچه بخواهی می كنم با شنیدن این پاسخ فرزند زیاد شاد شد و دستور داد مردم در مسجد جمع شوند آنگاه علی بن یقطر
را به مسجد بردند، و بر بالای منبر نشست، ولی بر خلاف تصور عبداللَّه زبان به مدح و ثنای پیغمبر و خاندان عزیزش به خصوص علی بن ابیطالب و فرزندانش گشود آنگاه عبیداللَّه و پدر او را سخت مورد لعن قرار داده و به یزید و معاویه و خاندان بنی امیه هم لعنت فرستاد، سپس گفت ای مردم من پیك حسین (ع) بسوی شما هستم و از آن بزرگوار در «بطن رمه» جدا گشتم بدانید آن حضرت بسوی شما در حركت است، او را اجابت كنید و برای نصرت وی آماده گردید».
و به این ترتیب علی بن یقطر آن انسان با شهامت و شجاع مأموریت خویش را بخوبی انجام داد و پیام حسین (ع) را به مردم كوفه ابلاغ نمود ولی فرزند زیاد از عمل بزرگ و خداپسندانه ی او بسیار خشمگین گشت و دستور داد آن مرد خدای را از پشت بام دارالاماره! دست بسته به زمین پرتاب كردند و در نتیجه آن عنصر فضیلت با وضع فجیع و دلخراشی جان داد و نام گرامی او در شمار یاران شهید حسین (ع) با افتخار ثبت گردید.